Podcast: Play in new window | Download
Subscribe: Apple Podcasts | Spotify | Amazon Music | Android | iHeartRadio | TuneIn | RSS | More
In this episode, we perceive the soaring suffering in a lady, as depicted in Sangam Literary work, Kalithogai 146, penned by Nallanthuvanaar. The verse is situated in the ‘Neythal’ or ‘Coastal Landscape’ and echoes the state of a pining woman.
கண்டோர்:
உரை செல உயர்ந்து ஓங்கி, சேர்ந்தாரை ஒரு நிலையே
வரை நில்லா விழுமம் உறீஇ, நடுக்கு உரைத்து, தெறல் மாலை
அரைசினும் அன்பு இன்றாம், காமம்; புரை தீர,
அன்ன மென் சேக்கையுள் ஆராது, அளித்தவன்
துன்னி அகல, துறந்த அணியளாய்,
நாணும் நிறையும் உணர்கல்லாள், தோள் ஞெகிழ்பு,
பேர் அமர் உண்கண் நிறை மல்க, அந் நீர் தன்,
கூர் எயிறு ஆடி, குவிமுலைமேல் வார்தர,
தேர் வழி நின்று தெருமரும்; ஆயிழை
கூறுப கேளாமோ, சென்று?
தலைவி:
‘எல்லிழாய்! எற்றி வரைந்தானை, நாணும் மறந்தாள்’ என்று,
உற்றனிர் போல வினவுதிர்! மற்று இது
கேட்டீமின், எல்லீரும் வந்து
வறம் தெற மாற்றிய வானமும் போலும்;
நிறைந்து என்னை மாய்ப்பது ஓர் வெள்ளமும் போலும்
சிறந்தவன் தூ அற நீப்ப, பிறங்கி வந்து,
என்மேல் நிலைஇய நோய்
‘நக்கு நலனும் இழந்தாள், இவள்’ என்னும்
தக்கவிர் போலும்! இழந்திலேன்மன்னோ
மிக்க என் நாணும், நலனும், என் உள்ளமும்,
அக் கால் அவனுழை ஆங்கே ஒழிந்தன!
உக் காண் இஃதோ உடம்பு உயிர்க்கு ஊற்றாக,
செக்கர் அம் புள்ளித் திகிரி அலவனொடு, யான்
நக்கது, பல் மாண் நினைந்து
கரை காணா நோயுள் அழுந்தாதவனைப்
புரை தவக் கூறி, கொடுமை நுவல்வீர்!
வரைபவன் என்னின் அகலான் அவனை,
திரை தரும் முந்நீர் வளாஅகம் எல்லாம்,
நிரை கதிர் ஞாயிற்றை, நாடு என்றேன்; யானும்
உரை கேட்புழி எல்லாம் செல்வேன்; புரை தீர்ந்தான்
யாண்டு ஒளிப்பான்கொல்லோ மற்று?
மருள் கூர் பிணை போல் மயங்க, வெந் நோய் செய்யும்
மாலையும் வந்து, மயங்கி, எரி நுதி
யாமம் தலை வந்தன்றுஆயின், அதற்கு என் நோய்
பாடுவேன், பல்லாருள் சென்று
யான் உற்ற எவ்வம் உரைப்பின், பலர்த் துயிற்றும்
யாமம்! நீ துஞ்சலைமன்
எதிர்கொள்ளும் ஞாலம், துயில் ஆராது ஆங்கண்
முதிர்பு என்மேல் முற்றிய வெந் நோய் உரைப்பின்,
கதிர்கள் மழுங்கி, மதியும் அதிர்வது போல்
ஓடிச் சுழல்வதுமன்
பேர் ஊர் மறுகில் பெருந் துயிற் சான்றீரே!
நீரைச் செறுத்து, நிறைவுற ஓம்புமின்
கார் தலைக்கொண்டு பொழியினும், தீர்வது
போலாது, என் மெய்க் கனலும் நோய்
இருப்பினும் நெஞ்சம் கனலும்; செலினே,
வருத்துறும் யாக்கை; வருந்துதல் ஆற்றேன்;
அருப்பம் உடைத்து, என்னுள் எவ்வம் பொருத்தி,
பொறி செய் புனை பாவை போல, வறிது உயங்கிச்
செல்வேன், விழுமம் உழந்து
கண்டோர்:
என ஆங்குப் பாட, அருள் உற்று,
வறம் கூர் வானத்து வள் உறைக்கு அலமரும்
புள்ளிற்கு அது பொழிந்தாஅங்கு, மற்றுத் தன்
நல் எழில் மார்பன் முயங்கலின்,
அல்லல் தீர்ந்தன்று, ஆயிழை பண்பே.
The story of the lady’s sorrow and salvation continues. The words can be translated as follows:
“Onlookers:
Even more loveless than a king, who causes limitless suffering to the very people, who have been the reason for his rise to fame, and makes them tremble with his harsh words and even ends their life, is this affliction of love! As the one, who rendered his grace flawlessly upon a bed filled with swan feathers, parted away, giving up her adornments, without feeling any shyness or satisfaction, with her arms thinning away, with her huge and beautiful eyes filling with tears, which drop down upon her sharp teeth and then pour down on the mounds of her bosom, she stands sighing in the chariot way! Shall we go and listen to what the maiden wearing well-etched jewels has to say?
Lady:
Saying ‘O maiden wearing radiant jewels, you have forgotten your shyness, pining for the one, who parted away’, as if with concern, you question me! All of you come here and listen to this:
Akin to the skies that have deserted the land and made it parched and akin to a flood that soars and drowns me within, appears this disease that has laid siege on me, after the esteemed man had parted away. You declare, ‘She has utterly lost her beauty and health’, speaking as if you are wise! I have not lost it! My fine modesty, beauty and my heart have only left, at that time to that place, along with him.
Look here! Seeing me smile thinking about the one, who has submerged me in this shoreless suffering, as I look at the spotted crabs and am reminded of his chariot wheels, you say a lot of terrible things about the man and rebuke his cruelty!
Whatever you say, the one who was one with me will not abandon me, for I have asked the sun, brimming with rays to search for him in all the shores, around which the wave-filled oceans soar! I will go to all the places that they say he’s been to. So tell me, where can that flawless one hide?
To turn me into a bewildered doe, the evening that causes this burning disease has arrived and the night that scorches like the tip of the flame is about to arrive too. If I speak of my sorrow to the night that makes many sleep, the night would lose its sleep! Standing upon this land, if I talk about this severe disease that lets me sleep not, dimming its rays, the moon would tremble, swirl and run away!
In the streets of the big town, O wise elders, who sleep with peace! You should protect me, by blocking water and filling it all around me, for even if the rains pour down heavily, this disease that burns my form abates not! When he’s here, the heart’s on fire and when he parts, suffers my form; I have no way to bear my suffering; The surging pain breaks the fort of my defences and makes me akin to a well-made doll that lies broken, leaving me to wallow in distress!
Onlookers:
And as she sang so, with grace, akin to how the skies that had parched the earth, pour down to end the suffering of a singing bird, when she embraced the handsome chest of her man, the sorrow of that maiden, wearing fine jewels, came to an end!”
Let’s explore the nuances. The verse is situated in the context of the man’s parting from the lady, prior to marriage, and here, the lady and the onlookers convey the feelings and thoughts in this situation. The onlookers start by remarking on the extreme nature of love that can be even more cruel than an unkind king, who is harsh to those who have been the very reason for his fame. They talk about the lady’s state, as she cries endlessly and waits sighing for the man on the chariot path. The lady seeing them explains her state as both a parched land that the skies have abandoned and a flood that overpowers her. She clarifies to them who think that her beauty is gone forever saying it has only left with the man. She echoes her state of confusion as she thinks of her past moments with the man and smiles and how seeing that people around rebuke the man for what he has done.
Placing her trust in the man, the lady says that the man will not never abandon her and remarks how she has bid the sun to search everywhere for the man. She declares she’ll go wherever she hears he’s been to and so, he has nowhere to hide. Then, the pain of the evening and the night is expressed and the lady says how if she were to tell her pain to the night, the night would lose its sleep, and if she were to tell it to the moon, it would tremble, swirl and run away. The lady asks the town elders to submerge her in water for even if it pour downs, that would not be enough to end the burning of her affliction. She concludes by talking about how she lies like a broken puppet, because of the man’s parting. The onlookers get back on stage and conclude with the simile of a skylark singing for the rain and how the rains heed its message and pour down on the parched land, to talk about how the man came and ended the lady’s sorrow! Yet again, the lady cries and suffers, and in the end, the man solves her troubles. The sound of the skylark’s song and the drops of rain falling on the waiting earth are the elements that make this verse different and delightful!
Share your thoughts...